Ò mon país! Ò mon país! Ò Tolosa, Ô
Tolosa!
Qu'aimi tas flors, qu'aimi tas flors,
ton cèl, ton solelh d'aur!
Al prèp de tu, al prèp de tu,
l'anma se sent urosa,
e tot aicí e tot aicí me rejoís le còr.
Que ieu soi fièr de tas academias,
Dels monuments qu'òrnan nòstra ciutat!
De ton renom e de tas poësias
E de ton cant despuèi longtemps citat!
Aimi tanbens nòstra lengo gascono
Que tant nos dona de gaitat!
Ò! Qu'aimi plan de tas brunas grisetas
le tin florit, le sorire malin,
lor pel lusent, lors polidas manetas
lors polits pès e lor regard taquin!
En las vesent mon còr se reviscòla
e puèi s'envòla tot mon chagrin.
A tos entorns l'èrba sembla plan fresca,
le parpalhòl a maitas de colors,
e tos pradèls son claufidi de flors;
de tos bosquets io recèrqui l'ombratge
e le ramatge e le ramatge dels auselons.
De tots guerrièrs dont la nòbla venjença
fasquèc plegar le front dels sarrasins,
de ta fiertat e de l'independença
que de tot temps regnèt dins le país.
Ò! Soi plan fièr de ma vila tant bèla
Que tant rapèla, que tant rapèla de sovenirs.
